長谷川 テル（はせがわ てる、1912年3月7日 - 1947年1月14日）は、日本の反戦活動家、エスペランティスト、抗日運動家[1]。生涯　本名は長谷川照子（はせがわ　てるこ）。筆名は緑川英子（みどりかわ　えいこ）。エスペラント名は Verda Majo （ヴェルダ・マーヨ：緑の五月）。父は土木技師。女優の吉永小百合の母和枝とその妹の評論家川田泰代は遠縁にあたる。山梨県大月市に生まれる。1929年、東京府立第三高女（現在の東京都立駒場高校）を卒業後、奈良女子高等師範学校（現在の奈良女子大学）に進学。学内で文化サークルを同級生と伴に作り、エスペラントを学ぶ。1932年、左翼 組織の疑いをかけられ検挙される。数日間の拘留を受け、大学を自主退学。タイプライターの教習所に通い卒業。1933年、財団法人日本エスペラント学会で無給タイピストとして働き、日本エスペラント文学研究会の会員になる（「日本エスペラント文学」創刊に参加）。1934年、NHKアナウンサーの第一次試験に合格、前歴による不採用を予想して第二次試験には出頭せず。1935年、上海エスペラント協会誌『ラ・モンド(La Mondo)』に「日本における婦人の状態」を書く。1936年、雑誌『世界の子ども』に協力、エスペラントで『日本史』を書き外国での出版の試みに失敗、満州国の留学生、劉仁（リウレン）と結婚。1937年、日本を去り上海でエスペラント発表50年祭に参加、その後広州へ行く。1938年広東国際協会ができ、エスペラント部で働き始める。日本へのエスペラント等による反戦文書の流し込みを行っていたが、思わぬ疑いを受け、スパイ容疑で香港に追放される。新華日報に『愛と憎しみ』を翻訳。国民党中央宣伝部国際宣伝処対日科で崔万秋の下で抗日放送に従事。日本の都新聞（現在の東京新聞）により「嬌声売国奴」として評される。1941年、石川達三著『生きている兵隊』のエスペラントでの翻訳。国際宣伝処から政治部文化工作委員会へ転属。長男出産。『あらしの中からささやく声 (Flustr‘ el uragano )』出版。1945年、『戦う中国で (En Ĉinio Batalanta)』を出版。1946年、長女出産。瀋陽で長谷川兼太郎の家を間借りする。長谷川兼太郎が日本に帰国しテルの消息を家族に伝える。ハルビンで東北行政委員会編審委員会に勤務。子供を産み育てる余裕のないことからジャムスで妊娠中絶手術を受けるも、1947年1月14日[1]感染症で死去[異説がある]。同年4月22日には劉仁も肺水腫で死去。二人はジャムス烈士陵園に葬られ、墓碑には「国際主義戦士 緑川英子」と刻まれている。二人の間には6歳と生後10か月あまりの兄妹が残された。二人は革命烈士の遺児として、中国政府の保護を受け、孤児院で育った。兄は、日本に留学し、北京工業大学物理学部の講師になった。妹も唐山鉄道学院を卒業後、中国鉄道省の北京二七機車工廠職工大学の数学講師となったのち、日中科学技術交流協会の協力で、電気通信大学に留学した[2]。テルの人生をドラマ化した「望郷の星」では、栗原小巻が彼女を演じた[2]。テルの思想　日本のファシストを憎み、日本兵もまた、ファシストの犠牲者だと思っていた。（『戦う中国で』）中国の勝利は中国民族だけでなく、日本を含めた極東の全被圧迫民の解放を意味すると考えていた。（『あらしの中からささやく声』）エスペラントを国際的な武器と信じ、エスペランティストを平和の前衛と信じ、エスペラントを使って反ファシズム国際統一戦線を樹立したいと願っていた。（『あらしの中からささやく声』）
하세가와 데루(일본어: 長谷川 テル, 중국어 간체자: 绿川 英子, 정체자: 綠川 英子, 병음: Lǜchuān Yīngzĭ, 1912년 3월 7일 ~ 1947년 1월 10일)은 일본의 항일운동가이자 에스페란티스토이다. 중국에서 일본 제국의 중국 침략을 반대하는 운동을 펼쳤다. 베르다 마요(에스페란토: Verda Majo, 푸른 5월)라는 필명을 사용하였다.
エスペラント語⇒HASEGAWA Teru, 長谷川 テル [hasegaŭa teru] (naskiĝis la 7-an de marto 1912 – mortis la 10-an de januaro 1947), konata en Esperantujo per sia plumnomo Verda Majo, naskiĝis en Japanio, en Jamanaŝi prefektujo. En junio de 1932 ŝi eklernis Esperanton. En la printempo de 1936, danke al Esperanto ŝi konatiĝis kun Liu Ren, ĉina studento en Tokio, kaj edziniĝis kun li en la aŭtuno de la sama jaro. Ŝi venis al Ŝanghajo en Ĉinio en la 19-a de aprilo 1937.　Nelonge post sia alveno al Ŝanghajo, Verda Majo faris kontakton kun Ĉina Proleta Esperantista Unio (ĈPEU). Ŝi partoprenis en ĉiuj aktivadoj de la Ŝanghaja Esperantista Ligo kaj kontribuis artikolojn al Ĉinio Hurlas, informa bulteno de ĈPEU por eksterlandanoj, publikigita dum iu tempo ĉiun tagdekon. Komence de decembro en 1937, Verda Majo kaj Liu Ren atingis Kantonon kaj laboris en la Esperanta sekcio de Kantona Internacia Asocio. En julio 1938, ili venis al Wuhan kaj eklaboris en la Fako por Internacia Propagando de Kuomintang. Vintre de 1938, ili evakuis al Chongqing kaj tie kontribuis artikolojn al la duonmonata Esperanta periodaĵo Heroldo de Ĉinio. Ŝiaj artikoloj aperis unu post la alia sur la paĝoj de la revuo ĝis la lasta numero de 1945. Somere de 1940 ili eklaboris en la Komisiono de Kultura Laboro kaj poste partoprenis en la redakta laboro de la gazeto Kontraŭatako, eldonita de la Nordorienta Nacisava Asocio. En 1945, ili veturis al Harbin kaj funkciis en la Administracia Komitato de la Nordorienta Liberigita Regiono kiel komitatanoj respondecaj por redaktado kaj kontrolado. Poste ili translokiĝis al Jiamusi en nordoriento de Ĉinio.　En siatempa historia fono, la ago de Verda Majo sin oferi al la afero por liberigo de la ĉina popolo estis tre facile etiketita kiel faro de "naciperfidulino" kaj kaŭzis malfeliĉan kompromiton al ŝiaj familianoj. Verda Majo ne nur sin donis al la afero por liberigo de la ĉina popolo, forlasinte sian propran hejmlandon, sed ankaŭ edziniĝis al ĉino. En tiama Japanio, edziniĝo al ĉino estis rigardata kiel tre hontinda fiago. Laŭ verko de Ĵelezo: Ŝian edziniĝon al ĉino oni rigardis kun malestimo en tiama japana socio. Eĉ ŝia samlandano Kazi Wataru, kiu nomis sin revoluciulo, ne povis reteni sian sarkasmon koncerne ĉi tiun aferon, direktante al Verda Majo akrajn mokvortojn. Nenian subtenon ŝi trovis en la hejmo.
Ŝi ne vane laboris por la kontraŭjapana rezistmilito. Precipe ŝia japanlingva disaŭdigo havis grandan influon al la invadaj trupoj. Iu japana soldato eĉ skribis poemeton por esprimi sian emociiĝon post aŭskulto de la disaŭdigo. Tiu "stranga disaŭdigo" en flua japana lingvo ankaŭ kolerigis la japanajn militaristojn. En tagĵurnalo de Tokio ŝi estis kalumniita kiel "dolĉvoĉa naciperfidulino". Ŝia patro eĉ ricevis timigan leteron, kiu postulis, ke li atribuu al si mem la kulpon kaj sin mortigu. Foje en Chongqing Zhou Enlai diris al Verda Majo: "La japanaj imperiistoj kalumnie nomis vin 'dolĉvoĉa naciperfidulino', sed efektive, vi estas fidela filino de la japana popolo, vi estas vera patrioto." La vortoj donis al ŝi grandan inspiron.　Verda Majo estis nur pura plebano senpartia. Ŝi ĉiam memoris sian esperantistecon kaj ofte nomis sin kun plena memestimo esperantisto. Ŝi skribis: mi estas banala virino. Tamen mi kredas kaj sentas, ke mi povos fari iom pli multe aŭ ion signifan ol mi restus en Japanio. Ĉar mi estas esperantisto.　Per siaj verkoj postlasitaj Verda Majo ĝuis la reputacion kiel la plej elstara esperantisto kaj brila reprezentanto en la oriento. Ŝia originala verko En Ĉinio Batalanta karakteriziĝas per delikata priskribo, abunda je sentnuanco kaj flua lingvaĵo. Depost ĝia eldono en 1945 ĝis nun, almenaŭ en Ĉinio kaj Japanio, ankoraŭ neniu alia simila verko superis ĝin. Veterano Kurisu Kei tiel komentis skribante: Verda Majo poste gloriĝis kiel la aŭtorino de „En Ĉinio Batalanta”, kiu miaopinie povintus fariĝi ĉefverko ne nur de la Esperanta literaturo, sed eĉ de la monda entute, se ĝi estus finverkita.　La supereco de Verda Majo kuŝas je tio, ke ŝi faris perfektan kombinon de persona talento kaj esperantista bonvirto. Ni devas lerni de ŝi (precipe de ŝia spirito). Ne forgesu la famajn vortojn: Homo povas havi grandan aŭ malgrandan kapablon, sed se li havas tiun spiriton, li jam estas homo nobla, pura, bonvirta, libera de trivialaj interesoj kaj utila al nia afero.　Je la 10-a de januaro 1947, Verda Majo forpasis pro infekto post abortigo. En la 22-a de aprilo en la sama jaro, ankaŭ Liu Ren forpasis pro malsano. La geedzoj estis enterigitaj en la Martira Tombejo de Jiamusi.　
１０月８日、大阪駅に近い大阪弥生会館で、ある女性平和活動家を偲ぶ集いがあった。百人近い参会者には大阪府下の人々が多かったが、東京や広島から駆けつけた人もいた。女性誌『あごら』は彼女の生涯を紹介する特集号を特別に制作し、集いに間に合わせた。つきあいのあった人たちが口々に彼女の功績を讃え、彼女の活動を引き継ぐことを誓ったが、いずれもその早過ぎる死を惜しんだ。　彼女の名は、澤田和子さん。大阪市東淀川区で損保の代理店を営みながら、反核平和運動、護憲運動、女性の権利擁護運動、国際交流活動などに関わっていたが、今年１月、脳出血で倒れ、７月２３日、多臓器不全で死去した。６８歳だった。仕事のかたわら、女性仲間と近代女性史の学習に励んでいた澤田さんが、社会的な活動に加わるようになったのは１９８０年代の半ばから。最初は原爆被爆問題に関心をもち、１９８９年には、大阪市原爆被害者の会婦人部などがベルギーで開いた、米国の原爆投下を裁く「原爆国際法廷劇」に参加した。その後は、平和問題全般に関心を深め、１９９１年には広島県大久野島の毒ガス工場跡を見学。１９９６年に「憲法９条を世界へ未来へ―近畿地方連絡会 」（９条連・近畿）が結成されると、その世話人となった。１９９９年には、オランダのハーグで開かれた第３回国際市民平和会議に大阪弁護士会・平和問題懇話会の弁護士とともに参加し、日本国憲法第９条の先駆性を訴え、大久野島毒ガス資料館を紹介するなどした。その類い希な行動力と豊富なアイデアから、活動仲間から「平和仕掛け人」とか「ピースプランナー」とか「平和運動のプロデューサー」と呼ばれた。「『楽しく元気にやらなくっちゃ』が澤田さんの口ぐせ。とにかく、どんどん構想が膨らむ。そして、周りの人たちをぐいぐい引っ張ってゆく。あのような迫力は、とても私には出せない」。９条連・近畿の世話人で元財団法人大阪国際平和センター（ピースおおさか）事務局長の有元幹明氏は、「偲ぶ集い」でそう讃えた。 　中でも、彼女を知る人たちが一致して讃える澤田さん最大の功績は、長谷川テルに関する研究である。長谷川テルはエスペランチストで、エスペラント名はヴェルダ・マーヨ。山梨県出身。教師を志して奈良女子高等師範学校（現奈良女子大）に進学するが、１９３２年、左翼団体への弾圧事件に巻き込まれて逮捕され、退学処分となる。やがて、東京高等師範学校（現筑波大）に留学していた中国人エスペランチストの劉仁と出会い、結婚する。劉仁は、当時祖国で高揚しつつあった抗日救国運動に加わるべく帰国。テルも夫の後を追って１９３７年、特高の監視の目をかわして日本を脱出し、中国へ渡った。テルは「緑川英子」のペンネームで夫とともに抗日運動に参加し、中国が行った対日放送で日本語で日本国民に反戦に立ち上がるよう呼びかけた。日本の新聞は「嬌声賣國奴の正體はこれ」「赤くづれ長谷川照子」と報じた。日本敗戦後、夫とともに夫の郷里の東北部（旧満州）へ移るが、１９４７年、妊娠中絶の手術がうまくゆかず死亡。３４歳だった。劉仁もまもなく病死。後には幼い長男劉星と長女劉暁嵐が残された。澤田さんが「長谷川テル」に出会ったのは１９９１年のことだ。この年、澤田さんは友人から大阪に在住していた長谷川暁子さんを紹介された。テルの遺児、劉暁嵐さんだった。劉暁嵐さんは日本の大学に留学した後、９０年から大阪の私立大学で中国語を教えていたのだった。日本国籍を取得して「長谷川暁子」を名乗るようになっていた。この時、友人から「これから中国の大学に留学するので、私の留守の間、暁子さんの相談相手になってほしい」と頼まれた。これを機に澤田さんは暁子さんの"後見役"を引き受ける一方、テルの生涯について調査、研究を始める。やはりテルの生き方に関心をもつ弁護士の坂井尚美、演出家の木田日登美、名城大学非常勤講師の吉田曠二の各氏らと研究グループをつくり、テルの足跡を求め二回にわたって中国を訪問した。テルに対する打ち込みようを知る人たちは「テルの研究が澤田さんのライフワークとなった」と語る。「テルのことを多くの人に伝えたい」と、講演にも積極的だった。「私は、テルについての『語り部』なのよ」 。そう語ったものだ。８０年に日中合作で制作された、テルを描いたテレビドラマ『望郷の星』（栗原小巻主演）のビデオ上映にも熱心だった。研究グループの間でテルについて共同で執筆する本の出版計画が持ち上がり、２００７年６月末までに出版することが決まった。作業が進んでいる中での、澤田さんの突然の発病。本は澤田さん死去直後の８月半ばに刊行された。「長谷川テル」編集委員会編の『長谷川テル』（せせらぎ出版）である。澤田さんの遺稿となった「長谷川テルの足跡」も収められている。「偲ぶ集い」は同書の出版記念会を兼ねた催しとなった。「偲ぶ集い」に出席した長谷川暁子さんは「和子さんはいつも私についていてくれた。私は引っ込み思案で、人に会うのも臆病。日本語が下手なこともあって、閉じこもりがちだった。そんな私を和子さんはいろいろなところへ連れて行ってくれた。おかげて、いろいろな人を知ることができたし、楽しいことがいっぱいあった」とあいさつした。
フランス語→Hasegawa Teru, 長谷川 テル (7 mai 1912, préfecture de Yamanashi - 10 janvier 1947), connue par les espérantophones sous le nom de plume Verda Majo que l'on pourrait traduire par Mai Vert. Espérantiste et pacifiste, elle partit combattre l'impérialisme de son propre pays en Chine lors de la guerre sino-japonaise en écrivant en Japonais et en Espéranto puis en exhortant à la radio les soldats Japonais à cesser ce qu'elle voyait comme une politique autodestructrice pour son pays et son gouvernement militariste.　L'étudiante　Verda Majo est née en 1912 ; son père était un ingénieur civil de la région de Tokyo. À 17 ans, malgré la possibilité d'entrer à l'Université des femmes à Tokyo, elle choisit de commencer ses études à Nara. La raison était sans doute que Nara était suffisamment éloigné de Tokyo pour qu'elle puisse échapper au contrôle parental.　Elle devint une étudiante modèle, rarement vue sans un livre à la main et participait par de courts essais au magazine de son université. Puis en 1932, elle décida d'apprendre l'Espéranto. Cette décision, qui allait avoir de grandes conséquences sur sa vie, n'allait pas de soi à l'époque. En effet la dépression à l'échelle mondiale des années vingt, aggravées par le tremblement de terre de 1923, fit monter progressivement le fascisme, notamment au sein de l'armée. La situation était déjà hors de contrôle en 1931 lorsque l'armée déclencha l'occupation de la Manchourie. Pendant cette période, les principaux opposants furent assassinés, le gouvernement était trop faible et l'aile gauche de la population forma ses propres organisations socialistes, qui subissaient les répressions violentes de la police.　À l'époque, l'Espéranto, qui fut introduit au Japon en 1906, connut un développement important de sa branche engagée politiquement. Parmi eux Verda Majo adhéra à l'Union Espérantiste Prolétaire Japonaise, la Japana Prolet-Esperantista Unio (JPEU). À son retour des vacances universitaire, de nombreux membres de JPEU avaient été arrêtés. Elle fut également arrêtée et emprisonnée, puis expulsée de son université et renvoyée à Tokyo. Cette expérience, au contraire de l'intimider, fortifia sa conviction de devoir résister contre les forces réactionnaires qui s'emparaient de son pays.　Ainsi à Tokyo, elle rejoignit JPEU, ainsi que la Japana Esperanto-Literatura Societo et le Klara Rondo1. Débutante en 1932, elle était déjà capable de contribuer à des articles littéraire en 1935.　La Résistante　C'est ainsi qu'au printemps 1936, elle rencontra Liu Ren, un étudiant Chinois de Tokyo, et à l'automne de la même année elle annonça l'avoir épousé sans en demander le consentement à sa famille. Elle pouvait ainsi quitter le Japon et embarquer secrètement pour la Chine. Avant son départ elle brûla toutes ses lettres, articles et photographies, signifiant ainsi l'irréversibilité de son geste et la force de sa détermination.　Arrivés à Shanghai le 19 avril 1937, ils prirent contact avec l'Union Espérantiste Prolétaire Chinoise, la Ligue Espérantiste de Shanghai et contribuèrent à des articles de Ĉinio Hurlas (La Chine hurle). Liu Ren et Verda Majo atteignirent Hong Kong en février 1938, et y restèrent pour quatre mois. Si peu d'informations sont disponibles sur cette période, il est certain qu'elle fut d'une difficulté extrême. Luttant d'une part pour faire face aux besoins de base, ils se voyaient d'autre part refuser la possibilité de ce pour quoi ils avaient quitté le Japon : aider la résistance chinoise.　Mais finalement Verda Majo put approcher l'écrivain Guo Moruo, qui l'aida à trouver un poste à la station de radio du Kuomintang. Celle-ci ayant besoin d'une japanophone, le couple partit pour Wuhan où Verda Majo commença son travail pour la section de propagande internationale du Kuomintang, avant d'être évacuée pour Chongqing fin 1938. Elle y continua son travail dans des conditions de plus en plus difficiles ; en effet, les chefs du Kuomintang se montrèrent de plus en plus hostiles aux communistes. Guo Moruo fut démis de ses fonctions au sein de la section de propagande, et Verda Majo fut de ceux qui le suivirent dans son nouveau poste au sein des affaires culturelles. Elle y resta jusqu'à ce que le Japon fût vaincu et que la lutte pour le pouvoir entre le Kuomintang et les communistes chinois commençât.　En 1946, Tchang Kaï-chek et les armées du Kuomintang semblant prendre du terrain, Zhou Enlai, l'un des fondateurs du Parti communiste chinois, donna pour instruction au couple de partir pour Harbin où ils devaient occuper des postes à responsabilité.　Elle ne travailla pas en vain pour la résistance, ses émissions en japonais avait une certaine influence sur les troupes d'invasion. Certains soldats écrivirent des poèmes exprimant leur émotion à l'écoute de ses émissions, qui avaient le ton de faire sortir de leurs gonds les militaristes japonais. Les journaux de son pays natal la qualifiait de "traîtresse à la voix suave", et des lettres anonymes suggérait à son père de se suicider. Mais du côté chinois, Zhou Enlai répondait que, par son action, elle était une enfant fidèle du peuple japonais, une vraie patriote.　Verda Majo, déjà deux fois mère, décida d'avorter et contracta une infection dont elle mourut à l'âge de 34 ans. Liu Ren devint également malade et mourut quatre mois après. Deux ans après, la Chine était proclamée « république populaire ».　Les deux époux furent enterrés au cimetière des martyrs de Jiamusi.　Plus tard, les espérantistes chinois rendirent possible les retrouvailles de sa sœur et ses enfants.
绿川英子（1912年11月1日－1947年1月10日，原名长谷川照子，世界语名字Verda Majo）是日本世界语学者和作家。[1][1][2]　生平　出生于日本山梨县猿桥，1936年和中国留日学生刘仁结婚，1937年4月赴上海参加反对日本军国主义的游行，上海沦陷后，夫妇流亡香港，1938年回武汉，成为对日军广播的日语播音员，瓦解日军士气起了很大作用。年终武汉沦陷，夫妇撤退到重庆，日军特务机关终于查出她的真实姓名。1938年11月1日东京的《都新闻》登出她的照片，称她为“娇声卖国贼”，给她父亲去信，要求他“引咎自杀”。　1940年7月，她被刚成立的“在华日本人反战革命同盟”选为总部领导成员，1946年1月他们夫妇前往上海，不顾国民党的阻拦前往东北，被任命为东北社会调查研究所研究员。1947年因难产手术事故在佳木斯去世，仅100天后，她丈夫刘仁也因肺炎去世，目前在佳木斯烈士陵园有他们夫妇合葬墓和纪念碑。　她一生在各种杂志上发表多篇日文、中文和世界语文章，表达了她反对日本军国主义，怀念祖国和同情战火下的中国人民的心情。




ドイツ語→Hasegawa Teru (jap. 長谷川 テル; * 7. März 1912 als Hasegawa Teruko (長谷川 照子); † 1947 in Jiāmùsī) auch bekannt unter ihren Pseudonymen Midorikawa Eiko bzw. chinesisch Lǜchuān Yīngzǐ (beides 緑川 英子) und vor allem Verda Majo („Grüner Mai“) war eine japanische Autorin, Aktivistin, Feministin, Pazifistin und Esperantistin.Biografie　Hasegawa Teru war die Tochter von Yone und des Bauingenieurs Hasegawa Kōnosuke. Sie wuchs mit ihren Eltern, ihrer älteren Schwester Yuki und ihrem jüngeren Bruder Hiro im Großraum Tokio auf. 1929 schloss sie die Mittelschule ab und begann ein Studium an der Pädagogischen Frauenhochschule Nara (奈良女子高等師範学校, Nara Joshi Kōtō Shihan Gakkō). Zwei Jahre später veröffentlichte sie erste Werke in einer Zeitschrift der Hochschule.　Mitte 1931 begann Hasegawa, Esperanto zu lernen. Sie trat einem Kulturverein bei und kam so auch in Kontakt mit Gewerkschaftern und anderen politischen Aktivisten in Nara. 1932 wurde sie im Rahmen einer landesweiten Polizeiaktion gegen sozialistische Aktivisten festgenommen. Hasegawa wurde zwar nach einer Woche freigelassen, jedoch wegen „gefährlicher Gedanken“ vom Studium ausgeschlossen.　Hasegawa kehrte zu ihren Eltern in Tokio zurück und begann eine Maschinschreibausbildung, die sie 1933 abschloss. Sie begann, ehrenamtlich für die Japanische Esperantovereinigung (日本エスペラント学会, Nihon Esuperanto Gakkai), wurde Mitglied der Japanischen Forschungsgesellschaft für Esperanto-Literatur (日本エスペラント文学研究会) und setzte sich für die Verbreitung proletarischer Esperanto-Literatur ein, vor allem unter Frauen, hielt Treffen des nach Clara Zetkin benannten Klara-Zirkels in ihrer Wohnung ab und schrieb für mehrere Esperanto-Zeitschriften im Ausland, darunter La mondo („Die Welt“) in Shanghai unter der Leitung von Yè Làishì (葉籟士, Ĵelezo). Dabei verwendete sie erstmals das Pseudonym „Verda Majo“ für einen Artikel über „Die Lage der Frauen in Japan“ (Virina stato en Japanio)[1] und „Die gegenwärtige Lage der japanischen proletarischen Literatur“ (Nuna stato de japana proleta literaturo).[2]　Hasegawa bestand die erste Prüfung für NHK-Nachrichtensprecherinnen. Zur zweiten Prüfung trat sie jedoch nicht an, da sie aufgrund ihrer Biografie eine Ablehnung aus politischen Gründen erwartete. Auch ihre Schwester Yuki war Esperantistin geworden. Sie lernte ihren späteren Mann 1934 bei einem Esperanto-Treffen in Nagasaki kennen.　Anfang 1936 ging Hasegawa nach Osaka. Im März wirkte sie an einer Esperanto-Theaterproduktion mit und lernte dabei Liú Rén (劉仁) kennen. Liú war als Austauschstudent aus dem japanisch kontrollierten Marionettenstaat Mandschukuo nach Tokio gekommen. Im November heirateten die beiden heimlich gegen den Willen von Hasegawas Eltern. Im Januar 1937 ging Liú nach Shànghǎi, um sich an der Widerstandsbewegung gegen die japanische Besatzung zu beteiligen. Im Juni folgte Hasegawa ihm nach. Sie lernte Chinesisch, arbeitete für die Esperanto-Zeitschrift Ĉinio hurlas („China heult“), nahm an Demonstrationen teil, stellte Kontakte zu japanischen Aktivisten gegen den Krieg sowie zu chinesischen Nationalisten her und wurde Mitglied der Vereinigung der Japaner gegen den Krieg (日本人反戦同盟, Nihonjin Hansen Dōmei).　Hasegawa schrieb gegen den japanischen Nationalismus und Militarismus und stellte eine Verbindung zwischen revolutionärem Sozialismus und radikalem Feminismus her. Sie betrachtete die Niederlage Japans im Zweiten Weltkrieg als Grundvoraussetzung für eine echte soziale und ökonomische Befreiung und für die Befreiung der Geschlechter.　Nach dem Fall Japans im Herbst 1937 schlugen Hasegawa und Liú sich nach Guangzhou durch, wo sie Ende des Jahres u. a. den Schriftsteller Guo Moruo trafen. Japaner wurden jedoch besonders nach den immer häufigeren japanischen Luftangriffen auf die Stadt mit Misstrauen betrachtet, und Hasegawa wurde schließlich nach Hongkong ausgewiesen. In dieser Zeit übersetzte Hasegawa u. a einen Artikel des bekannten japanischen Schriftstellers und Aktivisten Kaji Wataru (鹿地 亘), der nach Hongkong geflüchtet war, ins Esperanto. Kaji beklagte darin die Unterdrückung bzw. den Niedergang des kulturellen Lebens in Japan.　Im Sommer 1938 konnte Hasegawa auf das chinesische Festland zurückkehren. Sie ging nach Hankou und arbeitete dort vor allem als Radiosprecherin bei Sendungen auf Japanisch gegen die Invasoren. Nach drei Monaten fiel auch Hankou, und die japanischen Besatzer enttarnten Hasegawa, die bereits mit Liú über Guilin nach Chongqing geflohen war. In der japanischen Zeitschrift Miyako Shimbun (都新闻) erschien ein Artikel über Hasegawa, „die Landesverräterin“. Sie wurde auch als „Kommunistin“ bezeichnet, obwohl sie für die Propagandaabteilung der Guomindang arbeitete.　In einem Brief zum Geburtstag von Ludwig Zamenhof 1938 appellierte Hasegawa an die Esperantisten der Welt:　„Die ganze Welt ist nun in zwei große unversöhnliche Lager gespalten: ein Lager des Friedens und ein Lager der Aggression. Es ist nicht nötig zu wiederholen, welchem wir angehören müssen. Eine Zwischenposition ist völlig ausgeschlossen. Wie könnt ihr, ungenannte Kämpfer für den Frieden, zu so schlimmer Stunde verstummen? Leuchtet der grüne Stern noch auf eurer Brust?“　– Verda Majo: Al la tutmonda Esperantistaro.[3]　Die Tageszeitung Xīnhuá Rìbào (新華日報 ‚Neues China‘) veröffentlichte chinesische Übersetzungen von Hagesawas Artikeln unter dem Pseudonym Lǜchuān Yīngzǐ (緑川英子).　1940 brachte Hasegawa ihr erstes Kind zur Welt, einen Sohn. Sie schrieb weiterhin für Esperanto-Zeitschriften, darunter den Heroldo de Ĉinio, und eine Zusammenfassung einiger ihrer Artikel und Übersetzungen erschien unter dem Titel Flustr’ el uragano („Ein Flüstern aus dem Sturm“).　Trotz der bestehenden Einheitsfront gegen Japan traten die Spannungen zwischen der Guomindang und der Kommunistischen Partei Chinas immer deutlicher zutage. Hasegawa ließ Sympathie für die KPCh und Máo Zédōng erkennen, u. a. in dem Artikel Batalante ili iras antaŭen[4] („Kämpfend schreiten sie voran“), einer Rezension eines Filmes über Frauen in China. Ihr wichtigstes Werk in dieser Zeit war eine Esperanto-Übersetzung des Romans Ikiteiru heitai (生きている兵隊, „Lebende Soldaten“) von Ishikawa Tatsuzō.　Unmittelbar nach Kriegsende im August 1945 war Hasegawa enttäuscht über die Kollaboration der USA, die vom beginnenden Kalten Krieg geprägt war, mit der besiegten japanischen Elite. Sie schrieb einen Artikel, in dem das Nachkriegsregime im besetzten Japan scharf und vorausschauend kritisierte:　„Im Westen wurden die meisten Naziverbrecher verhaftet, und jene, die nicht verhaftet wurden, müssen bis ans Ende der Welt fliehen … Doch hier im Osten sind die japanischen Faschisten noch immer frei …, und sie können ihre Kriegeruniformen leicht ablegen und stattdessen ein Kostüm des Friedens und der Demokratie anlegen. … Sie haben nicht kapituliert, weil ihre militärische Kraft erschöpft war, oder weil sie mit ihrem eigenen Volk Erbarmen hatten. Sie hatten deutlich gesehen, welches Beispiel die Kapitulation der Nazis setzte. … Sie wollten nicht vernichtet werden. Kurz gesagt, haben sie rasch kapituliert, weil sie so viel wie möglich von ihrer Macht erhalten wollten.“　Nach der Kapitulation Japans 1945 schlugen sich Hasegawa und Liú in die Mandschurei (Nordostchina) durch, die Heimat von Liú, doch der Bürgerkrieg zwischen der KPCh und der Guomindang machten ein normales Leben unmöglich. Sie landeten kurzfristig in Shànghǎi und zogen dann auf der Flucht vor dem Bürgerkrieg in der Mandschurei umher. Hasegawa brachte ein zweites Kind zur Welt, eine Tochter. Als sie ein drittes Mal schwanger wurde, entschied sie sich für eine Abtreibung. Aufgrund ihres schlechten Gesundheitszustandes und infolge einer Infektion starb sie im Alter von 35 Jahren. Liú starb kurz darauf, im April 1947, an Nierenversagen bzw. Lungenödem. Die beiden wurden auf einem Heldenfriedhof vor Ort begraben.　Kinder　Die beiden Kinder von Hasegawa wuchsen in einem Waisenhaus in China auf. Der Sohn studierte u. a. in Japan und wurde Lektor an der Physik-Abteilung der Technischen Universität Beijing (北京工业大学). Die Tochter studierte am Institut für Eisenbahnwesen Tangshan (唐山铁道学院, Tángshān Tiědào Xuéyuàn), an der Universität für Kommunikationstechnik (電気通信大学, Denki tsūshin daigaku) in Chōfu bei Tokio und wurde Lektorin für Mathematik an einer Hochschule des chinesischen Eisenbahnministeriums in Beijing sowie Beraterin der Japanisch-Chinesischen Gesellschaft für Wissenschaftlich-Technischen Austausch (日中科学技術交流協会, Nitchū kagaku gijutsu kōryū kyōkai).
エスペランティスト（Esperantisto）とは、エスペラントで、「エスペラントを知り、使用する者」を意味する。エスペラントが日本に入ってきた明治時代の頃の日本語では「エスペランチスト」と表記されていたが、近年は原語の発音に近いエスペランティストと表記されることが多い。これはエスペラントでti（ティ）とĉi（チ）の区別があるためである。「エスペラント使用者」、「エスペラント主義者」とも訳される+ルーマニア語⇒Un esperantist este o persoană care vorbește esperanto. În sens restrâns este o persoană care participă la răspândirea limbii esperanto.Termenul a luat ființă la sfârșitul secolului al XIX-lea și a fost definit în primul congres mondial de esperanto de la Boulogne-sur-Mer în 1905.＋エスペラント語⇒Esperantistoj estas unu el la nomoj por personoj, kiuj parolas Esperanton. Laŭ la Bulonja "Deklaracio pri la esenco de Esperantismo", esperantisto estas nomata "ĉiu persono, kiu scias kaj uzas la lingvon Esperanto, tute egale por kiaj celoj li ĝin uzas. Apartenado al ia aktiva societo esperantista por ĉiu esperantisto estas rekomendata, sed ne deviga" (1905; § 5). Kontraste aliaj homoj, interalie tiuj, kiuj ne estas anoj de la "esperantismo", preferas la pli neŭtralan esprimon "Esperanto-parolantoj".＋フランス語→Espérantiste　Sauter à la navigationSauter à la recherche　Selon la définition couramment admise, un espérantiste est une personne qui participe à la diffusion de l'espéranto. Ce terme est souvent utilisé à la place du mot « espérantophone », terme qui désigne une personne parlant ou comprenant l'espéranto.　Le congrès international d'espéranto de 1905 a donné la définition suivante : "Est nommé espérantiste celui qui sait et emploie la langue espéranto, pour quelque but que ce soit."1　世界语者（世界語：Esperantisto）是對於讲世界语的人之称谓。根據布伦宣言，世界语者是所有懂得并使用世界语的人，不論其使用世界语的原因或目的。[1]有些世界语的使用者不喜欢“Esperantisto”一词（直譯為“世界语者”）。[來源請求]他们争辩说，依照词典定義，'ist'是指與职业、或者是意识形态地与某事联系起来的意思；然而讲世界语的人通常不會涉及上述意義，人们谈论世界语主义已经是許久以前的事了。此外，這些世界语使用者提醒道：讲英语（English language）或西班牙语（Spanish language）的人不一定都被稱為英语者（English person）或西班牙语者（Spanish person）—那么，如果某人只是会使用世界语，而不是研究该语言的話，也会因此被混為一談，而被称為“Esperantisto”（世界语者）。同样的问题也存在于其它民族语中，存在一些字，詞義一面的意義类似于“英语者”、另一面則是指“屬於某民族者”；因此，有的人更倾向“讲世界语的人”的概念，同样讲意大利语的人只是能讲该语言。此外，人们也使用esperantano、esperantulo和esperanto等一些表人的词缀。
エスペラント (Esperanto) とは、ルドヴィコ・ザメンホフとその弟子（協力者）が考案・整備した人工言語。母語の異なる人々の間での意思伝達を目的とする、国際補助語としては最も世界的に認知され、普及の成果を収めた言語となっている＋ドイツ語→Esperanto ist die am weitesten verbreitete Plansprache. Ihre heute noch gültigen Grundlagen wurden als Lingvo Internacia („internationale Sprache“)[6] 1887 von dem Augenarzt Ludwik Lejzer Zamenhof veröffentlicht, dessen Pseudonym Doktoro Esperanto („Doktor Hoffender“) zum Namen der Sprache wurde. Esperanto besitzt in keinem Land der Welt den Status einer Amtssprache, wird jedoch von Sprechern in über 100 Staaten verwendet; in Polen gehört Esperanto „als Träger der Esperanto-Kultur“ seit 2014 zum offiziellen immateriellen Kulturerbe[7].＋ポルトガル語⇒O Esperanto é a língua artificial mais falada no mundo (Esperantujo, 120 países[2]). Ao contrário da maioria das outras línguas planejadas, o esperanto já saiu dos níveis de projeto (publicação de instruções) e semilíngua (uso em algumas poucas esferas da vida social).[3]　Seu iniciador, o médico judeu Ludwik Lejzer Zamenhof, publicou a versão inicial do idioma em 1887 com a intenção de criar uma língua de mais fácil aprendizagem e que servisse como língua franca internacional para toda a população mundial (e não, como muitos supõem, para substituir todas as línguas existentes).　O esperanto é empregado em viagens, correspondência, intercâmbio cultural, convenções, literatura, ensino de línguas, televisão e transmissões de rádio. Alguns sistemas estatais de educação oferecem cursos opcionais de esperanto, e há evidências de que auxilia na aprendizagem dos demais idiomas＋エスペラント語⇒Esperanto, origine la Lingvo Internacia, estas la plej disvastigita internacia planlingvo.[4] En 1887 Esperanton parolis nur manpleno da homoj; Esperanto havis unu el la plej malgrandaj lingvo-komunumoj de la mondo. Ĝi funkciis dekomence kiel lingvo de alternativa komunikado kaj de arta kreivo[5]. En 2012, la lingvo fariĝis la 64-a tradukebla per Google Translate[6]; laŭ 2016, Esperanto aperis en listoj de lingvoj plej lernataj[7] kaj konataj en Hungarujo[8]. La nomo de la lingvo venas de la kaŝnomo “D-ro Esperanto„ sub kiu la juda kuracisto Ludoviko Lazaro Zamenhofo en la jaro 1887 publikigis la bazon de la lingvo. La unua versio, la rusa, ricevis la cenzuran permeson disvastiĝi en la 26-a de julio; ĉi tiun daton oni konsideras la naskiĝtago de Esperanto[9][10]. Li celis kaj sukcesis krei facile lerneblan neŭtralan lingvon, taŭgan por uzo en la internacia komunikado; la celo tamen ne estas anstataŭigi aliajn, naciajn lingvojn.