日系カナダ人独り言ブログ

当ブログはトロント在住、日系一世カナダ人サミー・山田(48)おっさんの「独り言」です。まさに「個人日記」。1968年11月16日東京都目黒区出身(A型)・在北米30年の日系カナダ人(Canadian Citizen)・University of Toronto Woodsworth College BA History & East Asian Studies Major トロント在住(職業記者・医療関連・副職画家)・Toronto Ontario「団体」「宗教」「党派」一切無関係・「政治的」意図皆無=「事実関係」特定の「考え」が’正しい’あるいは一方だけが’間違ってる’いう気は毛頭なし。「知って」それぞれ「考えて」いただれれば本望(^_-☆Everybody!! Let's 'Ponder' or 'Contemplate' On va vous re?-chercher!Internationale!!「世界人類みな兄弟」「平和祈願」「友好共存」「戦争反対」「☆Against Racism☆」「☆Gender Equality☆」&ノーモア「ヘイト」(怨恨、涙、怒りや敵意しか生まない)Thank you very much for everything!! Ma Cher Minasan, Merci Beaucoup et Bonne Chance 

南京之屠者・Різанина в Нанкіні =藤原論文(英訳)Part・2/Historical Awareness=The Nanking Atrocity /Penyangkalan Pembantaian Nanking /Revisionismo do Massacre de Nanquim(南京大虐殺論争)

 Historical Awareness
The Nanking Atrocity
symbolized Japan’s war of aggression against China. There were foreign embassies and news agencies in Nanking, then the capital of China, so reports of the Atrocity went out to the entire world. The Japanese people alone, with few exceptions, remained in the dark because of severe wartime censorship. Thus the great majority of Japanese learned about the Atrocity only during the Tokyo War Crimes Trials, which first broached the issue of Japan’s war guilt and culpability. Foreign physicians and missionaries who had lived in Nanking, plus Chinese persons victimized there, testified at Tokyo. Other types of evidence included sociologist Lewis Smythe’s surveys of damages, burial records left by the Nanking branch of the Chinese Red Cross, the Red Swastika Society, and also those by other local organizations. As a result of this evidence, CCAA commander Matsui Iwane received the death sentence. The verdict read: “the total number of civilians and POWs murdered in Nanking and its vicinity during the first six weeks of the Japanese occupation was over 200,000.” Article XI of the San Francisco Peace Treaty, signed in 1951, stipulates: “Japan accepts the verdicts of war crimes trials.” In sum, the postwar Japanese government formally admits that imperial Japan waged a war of aggression and that it massacred over 200,000 people at Nanking.
But unlike its former ally Germany, Japan did not make an all-out effort to prosecute war crimes or criminals later in the postwar era after the Allied Occupation ended. Former wartime leaders, even some who had been convicted of A-class war crimes, returned to positions of power. Sentiments to affirm or even glorify the war became influential after the San Francisco Peace Treaty took effect and Japan regained sovereignty in April 1952. As seen in the Ienaga lawsuits beginning in 1967, the Ministry of Education censored school textbooks to ban words such as “aggression” or delete mention of the Nanking Atrocity. Moreover, conservative revisionists began to argue that the Atrocity was a fabrication or an illusion. From the 1970s onward, controversies threatening the very basis of historical fact have raged in Japan. In 1982, China and South Korea formally protested against Japan’s government when they learned of conditions surrounding textbook screening. The Suzuki Zenko regime, in power from July 1980 to November 1982, settled this diplomatic rift by having Miyazawa Kiichi, Director of the Cabinet Secretariat, proclaim that Japan “reaffirms the spirit of self-criticism espoused in the [1972] ‘Sino- Japanese Joint Statement’ and [1965] ‘Joint Communiqué’ between Japan and South Korea,” and also that “the Japanese government will take responsibility for correcting textbook passages.” Hawks in the ruling Liberal Democratic Party as well as other right-wing elements lashed out at China and South Korea for allegedly intervening in Japanese internal affairs on this and other issues; and, as a result, debates over history flared up again, with deniers contending that the Nanking Atrocity was a fiction or a falsehood. In response, we formed the Society to Study the Nanking Incident in 1982, and it has continued publishing scholarly books and articles to this day. As more and more of these studies appeared, most aspects of the Atrocity have become clearly known.
The fatal scholarly blow to the conservative revisionist cause came between April 1984 and March 1985 when the Kaikosha elicited testimonies from members who had served at Nanking for publication in its monthly, the Kaiko. Its editors hoped they would settle the controversy once and for all by publishing great numbers of eyewitness testimonies that denied major misdeeds. But contrary to those expectations, many Kaikosha members sent in accounts affirming that massacres, rapes, and other acts of wanton violence took place. To their credit, the Kaiko editors published these materials unaltered, and Chief Editor Katogawa Kotaro ended the series in March 1985 with an article titled, “Summing Up,” in which he admitted the fact of illegal killings, and even of massacres. He cited estimated victim counts of 3,000 to 6,000 tendered by Unemoto Masami, and of 13,000, by Itakura Masaaki; and Katogawa concluded the series by saying:
We Deeply Apologize to the Chinese People.
To repeat: 3,000 to 6,000 is a terrible figure; how much more so is 13,000. When we began compiling our history, we were prepared to accept that Japan was not innocent. Nevertheless, we can only reflect upon such huge numbers with deep sadness. No matter what the conditions of battle were, and no matter how that affected the hearts of men, such large-scale illegal killings cannot be justified. As someone affiliated with the former Japanese army, I can only apologize deeply to the Chinese people. I am truly sorry. We did horrible things to you.
The Kaikosha published a semi-official history, the Nankin senshi, plus a collection of primary sources, the Nankin senshi shiryo shu. These two works list 15,760 civilian casualties and 16,000 POWs summarily killed, but the editors took a reactionary step by insisting that not all of these were illegal or illegitimate killings, and that Chinese counterclaims of 200,000 or 300,000 victims are fabricated. Even so, by publishing primary sources that contain the facts and by admitting the Atrocity’s historicity, the Kaikosha conclusively repudiated false claims that the event never took place or was an illusion. Indeed, several contributors to the present volume, myself included, cite these Kaikosha publications in our chapters. Thus, as a scholarly argument, denial was dead.
However, the 1990s brought new developments. Konoe Fumimaro’s grandson, Prime Minister Hosokawa Morihiro, in 1993 admitted that “aggressive acts”-- though not aggression itself-- took place in the last war. And, in 1995 Prime Minister Murayama Tomiichi from the Japan Socialist Party expressed self-criticism and sorrow for Japan’s colonial rule and aggression in Asia. Those statements provoked more right-wing efforts to affirm and glorify the war and to deny historicity to the Nanking Atrocity-- propositions that had suffered refutation in academic circles. Once more, battles over historical awareness erupted. Today, this is no longer a debate over facts or empirical proof, no longer a matter of scholarship. Conservative revisionists today who insist on denying the Nanking Atrocity-- despite all evidence to the contrary-- do so for political reasons. They wish to sanctify a road to future wars by glorifying the last one. According to them, Japan is already an economic power; it now should join the ranks of political and military powers too. This means winning a permanent seat on the UN Security Council. To do that, they argue, Japan must make suitable international contributions by sending troops overseas to join in combat roles as part of UN armed forces. But before that can happen, the Japanese must amend or eliminate Article IX of their postwar Constitution so that their nation can once again use military force to settle international disputes. Such constitutional revision can not take place until the Japanese overcome their aversion to wars in general, based on misperceptions of the last one they fought, and until they stop their abject practice of “diplomacy by apology” due to unwarranted feelings of war guilt. In sum, as the conservative revisionist line goes, pacifism and servility are foolish because World War II was a just and glorious one for Japan. This is the nakedly political logic motivating those conservative revisionists who go on denying the Atrocity’s factuality long after such claims have been exposed as scholarly bankrupt.  This article was posted at Japan Focus on October 23, 2007.
  ロシア語→南京大虐殺論争=Отрицание Нанкинской резни — отрицание того факта, что вооружённые силы Императорской Японии убили сотни тысяч китайских солдат и гражданских лиц во время Второй японо-китайской войны, события которых являются камнем преткновения в японо-китайских отношениях. Отрицание Нанкинской резни считается ревизионистской точкой зрения и не принимается сторонниками преобладающего в академической науке направления, в том числе и частью японских специалистов. Большинство историков согласны с выводами Токийского трибунала относительно размаха и природы зверств, совершённых Японской императорской армией после Битвы за Нанкин. В Японии, однако, имели место горячие споры о размерах и природе резни. Отношения между Японией и Китаем в результате осложнились, так как там отрицание массовых убийств видится как часть общего нежелания Японии согласиться с фактом своей агрессии и извиниться за неё, либо воспринимается как бесчувственность по отношению к убийствам[1]. Предположения о числе жертв широко разнятся, называются цифры от 40 000 до более чем 300 000[2][3]. Некоторые исследователи, особенно ревизионисты в Японии, спорили с этим, заявляя, что количество погибших было много меньшим или даже что само событие сфабриковано и никогда не имело места[4][5]. Эти ревизионистские подсчёты количества убийств стали скрепой в японском националистическом дискурсе[6].В Японии лишь небольшое, но громкое меньшинство отрицает резню полностью[6][7]. Некоторые японские журналисты и социологи, как например Томио Хора[en] и Кацуити Хонда[en], сыграли существенную роль в противодействии ревизионистской историографии в десятилетия, прошедшие после убийств. Тем не менее выступления отрицателей, как, например, Сюдо Хигасинакано[en], часто приводили к полемике в глобальных СМИ, особенно в Китае и других странах Восточной Азии[6][8]. Отображение резни в японских школьных учебниках[en] также осложнило Японо-китайские отношения), так как в некоторых из них резня удостаивается лишь краткого упоминания[9]. ↑↓と比べてみてください→「事件」(他は全部「大虐殺」「大屠殺」)なんてごまかしてるのは日本語版だけ(これしか読めないとなれば、繰り返しながら「戦中80年前」の「鎖国報道」「情報統制」時代と同じです(嘆息)→日本語=南京事件論争(ナンキン[1]じけんろんそう)とは、日中戦争(支那事変)中の1937年(昭和12年)12月に遂行された南京戦において発生したとされる南京事件における虐殺の存否や規模などを論点とした論争である。論争は日中関係を背景に政治的な影響を受け続けた[2]。インドネシア語→南京大虐殺=Penyangkalan Pembantaian Nanking adalah penyangkalan bahwa pasukan Kekaisaran Jepang membantai ratusan ribu prajurit dan warga sipil Tiongkok pada Perang Tiongkok-Jepang Kedua, dan merupakan sebuah peristiwa yang sangat kontroversial dalam hubungan Jepang dengan Tiongkok. Penyangkalan tersebut dianggap sebagai sudut pandang revisionis dan tidak diterima dalam pembelajaran akademik umum, termasuk beberapa pembelajaran akademik Jepang.Penyangkalan tersebut merupakan salah satu misi utama dari lobi berpengaruh Nippon Kaigi, sebuah organisasi revisionis yang diklaim memiliki 35,000 anggota, termasuk 15 dari 18 anggota pemerintah setelah reshuffle 2014, termasuk Perdana Menteri Shinzo Abe sendiri.[1]北京(標準)語→南京大屠杀(日文:南京事件[1]、南京虐殺事件[2])是日本侵华战争初期日本军队在中华民国首都南京犯下的大規模屠殺、強姦以及纵火、抢劫等战争罪行与反人类罪行。中日双方对该事件所造成的遇害人数及损害状况一直存有争议,该事件也成为影响当今中日关系的一个重要历史遗留问题之一。 历史学界普遍认可远东国际军事法庭对南京保卫战之后,占领南京城的大日本帝国陆军在城内及周边200里城镇及村落实施暴力的程度与范围。然而过去半个多世纪,日本却对南京大屠杀的真实性(包括性质、程度等)存有较大争议。 对南京大屠杀遇难者人数的统计偏差较大。许多中國历史学者将“30万死者”视为对遇难总人数的一个比较准确的估计。然而,在日本,否定论者及右翼支持者则認為,实际死亡人数显著低于30万的数字,甚至于认为大屠杀事件纯属虚构。 ポルトガル語→Revisionismo do Massacre de Nanquim(南京大虐殺論争)O Revisionismo do Massacre de Nanquim é uma teoria revisionista histórica defendida por alguns escritores e historiadores, principalmente japoneses, que alega que o Massacre de Nanquim não aconteceu. O Massacre de Nanquim, também conhecido como "Estupro de Nanquim" foi considerado a maior atrocidade e genocídio supostamente cometido pelas tropas japonesas na China.Fotografias como evidências do Massacre de Nanquim[editar | editar código-fonte] Foram realizados os primeiros estudos detalhados das 143 fotografias oferecidas como evidências do Massacre de Nanquim. Após verificar aproximadamente 30.000 fotografias (antes e depois da captação japonesa de Nanquim), foi descoberto que cada uma das fotografias do Massacre de Nanquim publicadas em 1937 e 1938 são falsificações. Todas as fotografias foram consideradas pelos participantes destes estudos como montagens, encenadas, ou substituídos por falsas, e nenhuma delas, segundo eles, provaria massacre de civis em Nanquim.Negação do Massacre de Nanquim[editar | editar código-fonte] As tropas nipônicas foram acusados de matar um grande número de civis e prisioneiros de guerra durante um período de várias semanas, começando com a queda de Nanquim, em 13 de dezembro de 1937, período referido como "Massacre de Nanquim". O conhecimento convencional deste tópico foi caracterizado pela revisão do livro da escritora Iris Chang que foi divulgado no Washington Post. George Will escreveu no Washington Post, "soldados japoneses assassinaram dezenas de milhares de soldados chineses rendidos, e com certeza mais de 300.000 civis não-combatentes". Segundo os revisionistas, os 13 fatos fundamentais enunciados abaixo descrevem a situação real em Nanquim, quando a cidade foi ocupada pelos militares japoneses em 1937: A maioria das cidades do continente eurasiático eram fortificados com paredes, daí a palavra alemã "burg", que significa "cidade fortificada". Até o século XX, as cidades chinesas eram fortificadas para fins defensivos. A cidade chinesa de Nanquim era cercada por imensas paredes. Quando a cidade foi capturada, os portões estavam sob um rigoroso controle militar. As tropas japonesas não permitiram que cidadãos ordinários tivessem livre acesso aos portões até dois meses após a ocupação. No entanto, vinte dias antes, e durante a queda de Nanquim, a população da cidade era de 200.000, de acordo com europeus, chineses e americanos que estavam lá no momento. Oito dias após a queda, na véspera de Natal, ainda restavam 200.000 pessoas na cidade. Ninguém indicou uma vasta redução da população local devido ao suposto massacre. Confrontado estes fatos, como pode qualquer um reivindicar que 300.000 civis chineses foram assassinados em Nanquim?[2] Antes da captura da cidade de Nanquim, as tropas chinesas despojaram-se dos seus uniformes e misturam-se com a população civil. Ao praticar estes atos, eles se tornaram em combatentes ilegais não protegidos pelos regulamentos de leis e costumes de guerra da terra anexada à Convenção de Haia. Nem um militar chinês dentro dos muros da cidade de Nanquim se rendeu aos japoneses. Assim, durante os onze anos que seguiram-se, entre 13 de dezembro de 1937, dia que Nanquim caiu, até dezembro de 1948, quando o Julgamento de Tóquio terminou, ninguém havia acusado as tropas japonesas de terem assassinado prisioneiros de guerra em violação de Convenções da Haia (1899 e 1907)|Leis de Haia]]. Confrontado estes fatos, como pode alguém afirmar que as tropas japonesas assassinaram prisioneiros de guerra?[3] Os nipônicos são acusados de terem assassinado 7.000 pessoas por dia, ou seja, 300.000 pessoas em um período de seis semanas. Mas de acordo com os Daily Reports of Serious Injuries to Civilians (Relatórios Diários de Ferimentos Graves à Civis), a única execução testemunhada por europeus e americanos em Nanquim foi Execução Legal, plenamente autorizado por tratados internacionais sobre leis e crimes de guerra de Haia. Os conteúdos destes relatórios (emitidos em uma base diária e submetidos a embaixada do Japão em Nanquim) são confirmados pelos dados recolhidos a partir de testemunhas europeias, americanas e chinesas residentes em Nanquim, e a partir dos registros militares japoneses (dos quais os dados foram computados e analisados). Como poderiam explicar um massacre de 300.000 pessoas sem testemunhas oculares?[4] Um dos alicerces sobre os quais o mito do massacre é baseado é What War Means, livro editado por Harold Timperley. Neste livro Timperley escreveu relatórios intitulados following selection of cases (seleção dos seguintes casos), referindo-se a história completa de dois meses de ocupação do exército japonês em Nanquim. Estes relatórios foram anexados ao livro What War Means, no entanto, não contém nenhuma menção de testemunhas do massacre (não autorizados por tratados de Haia). O livro, não obstante, também inclui uma seção (escrita sob nomes fictícios), que se refere a "frequentes homicídios" atribuindo aos japoneses. Como explicar esta incoerência?[5] Reverendo Miner Searle Bates e George Fitch (pseudônimos) apresentaram o referido relatório "frequentes homicídios" atribuídos ao japoneses no livro What War Means. As intenções ostensivas deste livro, editado por Timperley, foram para impressionar os leitores sobre os horrores da guerra. As fundações do Massacre de Nanquim foram editadas por Harold Timperly, mas Timperly era, de fato, um conselheiro do Ministério da Informação Nacionalista da China. São percebidos também como prova do Massacre de Nanquim referente aos relatórios de "assassinatos frequentes" três dias após a queda de Nanquim, artigos de notícias do Chicago Daily News e do New York Times. Entretanto, Reverendo Miner Searle Bates era a fonte dos relatórios dessas notícias. Reverendo Miner Searle Bates, um famoso missionário cristão que ensinava na Universidade de Nanquim, era também um conselheiro do Ministério da Informação Nacionalista da China. E o Sr. George Fitch era um amigo próximo de Chiang Kai-shek. Tornou-se claro também que o livro What War Means é um livro de propaganda de guerra compilado e publicado pela Divisão de Contra-Inteligência do Ministério da Informação Nacionalista da China. Timperley foi pago pelo Ministério da Informação para edição do livro. Desta forma, o livro What War Means, percebido como prova absoluta do Massacre de Nanquim não foi escrito a partir de uma perspectiva imparcial. Pelo contrário, ele só pode ser visto apenas como propaganda de guerra.[6] Os conteúdos importantes do livro de propaganda de guerra What War Means não podem ser ignorados. Reverendo Bates inseriu uma linguagem no sentido que 12.000 civis e 30.000 soldados tinham sido mortos em Nanquim no capítulo III de What War Means. O Ministério da Informação chinês deveria estar satisfeito em disseminar as notícias do massacre com cerca de 40.000 vítimas chinesas. No entanto, as alegações do Reverendo Bates foram recusadas e suprimidas, não só a partir da edição chinesa de What War Means (publicado em simultâneo com a versão em inglês), mas também em outros quatro livros publicados ao mesmo tempo. Qual significado da recusa e supressão do Ministério da Informação chinês em dar créditos a Bates que afirma que 40.000 chineses foram massacrados?[7] Um documento secreto emitido pelo Ministério da Informação chinês em 1941 intitulado "Outline of the Operations of the International Information Department, Ministry of Information" nunca mencionou sequer um massacre. Isto indica que o Ministério da Informação chinês não tinha conhecimento e ou não acreditava que houve um massacre em Nanquim?[8] De acordo com os referidos documentos secretos, o Departamento de Informação Internacional chinês patrocinou 300 conferências de imprensa para jornalistas estrangeiros entre 1 de dezembro de 1937 a 24 de outubro de 1938. Durante esse período, várias conferências urgentes para imprensa foram chamadas sempre que as notícias importantes ocorreram (mesmo na calada da noite, de acordo com relatórios), e as notícias foram transmitidas ao mundo todo. Mas nunca, nenhuma conferência de imprensa foi chamada para anunciar um massacre em Nanquim. Porque não? Porque o Ministério da Informação chinês não acreditava que havia acontecido um massacre em Nanquim?[9] Em 9 de julho de 1938, sete meses após a queda de Nanquim, o Ministério da Informação chinês divulgou no Fórum da China, questões intitulado: "Um Ano de Guerra Sino-Japonesa: Revisão para grupos de estudo." Uma das perguntas era Qual foi a atitude da China após a queda de Nanquim? A resposta (destinado a servir de modelo) foi, General Chiang Kai-shek dito em 16 de dezembro de 1937: Não importa como a situação atual pode mudar, não devemos nos render, mas marchar adiante. O Ministério da Informação chinês nunca fez alusão ao massacre. Nem Mao Zedong, que criticou a estratégia militar japonesa em um famoso discurso, afirmou que as tropas japonesas cometeram um erro estratégico em não ter aniquilado os soldados inimigos em Nanquim. Não era Mao demasiado incoerente com argumento do massacre?[10] Como já demonstrado em Nankin Jiken "Shoko Shashin" wo Kensho Suru (Analisando "as Provas Fotográficas" do Massacre de Nanquim) as fotografias das atrocidades militares japonesas que circulam o mundo são falsificações, cujas origens podem ser traçadas em livros de propaganda de guerra. Todas as fotografias são montagens, encenações, ou falsamente legendadas. Nenhuma destas fotografias provaria um massacre em Nanquim.[11]Provas do Massacre de Nanquim[editar | editar código-fonte] As fundações do Massacre de Nanquim foram editadas por Harold Timperly, mas Timperly era, de fato, um conselheiro do Ministério da Informação do governo nacionalista da China.[5São percebidos também como prova do Massacre de Nanquim os artigos de notícias de Chicago Daily News e do New York Times. Entretanto, o reverendo Miner Searle Bates, famoso missionário cristão que ensinava na Universidade de Nanquim, e também um conselheiro do Ministério da Informação da China,[12] seria a fonte dos relatórios destas notícias. Fontes oficiais[editar | editar código-fonte] Outras fontes, incluindo livro O Estupro de Nanquim, da escritora chinesa-americana Iris Chang, promovem o número de 300.000 como a real cifra de mortos. Além disso, em 12 de dezembro de 2007 documentos recém liberados pelo governo americano revelaram uma contagem adicional de cerca de 500.000 na área ao redor de Nanquim, antes que a mesma fosse ocupada. 
ペルシャ(イラン)語→انکار کشتار نانجینگإنكار مذبحة نانجنغ (باليابانية: 南京大虐殺論争) (بالصينية: 关于南京大屠杀的争论) ، هي إنكار وتكذيب مجزرة نانجنغ والتي أرتكبها القوات اليابانية بحق الصينيين عام 1937م ، وبدأت إنكار المذبحة في أوساط السياسيين من  
アラブ語→ از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آ南京大虐殺論争 
انکار کشتار نانجینگ دیدگاهی است که منکر حقیقت داشتن قتل چند صد هزار نفر از سربازان و غیر نظامیان چینی در طول جنگ دوم چین و ژاپن توسط نیروهای امپراتوری ژاپن است. این بحث به موضوعی بسیار مناقشه انگیز در روابط چین و ژاپن تبدیل شده‌است
.フランス語→南京大虐殺論争=Négation du massacre de Nankin La négation du massacre de Nankin est un point de vue, qui conteste le fait que les forces impériales japonaises ont assassiné des centaines de milliers de soldats et civils chinois durant la seconde guerre sino-japonaise, épisode très controversé dans les relations sino-japonaises. Malgré la popularité du négationnisme au Japon, elle est considérée comme un point de vue négationniste et n'est pas acceptée dans le principal courant universitaire, même dans les universités japonaises. La plupart des historiens acceptent les résultats du tribunal de Tokyo sur l'étendue et la nature des atrocités commises par l'armée impériale japonaise après la bataille de Nankin. Au Japon, toutefois, il existe un débat passionné sur l'étendue et la nature du massacre de Nankin. Parce que la négation du massacre est perçue comme une partie de la réticence globale de la part du Japon à admettre et à s'excuser pour son agression, le débat sur le massacre complique les relations entre le Japon et la Chine1. Les estimations sur le nombre de victimes varient énormément. Plusieurs chercheurs ont accepté le nombre d'approximativement 300 000 morts, qui est devenu emblématique de la tragédie en Chine. Les estimations sur le nombre de morts varient toutefois, notamment avec les négationnistes et les activistes japonais, qui soutiennent parfois que chiffre est trop élevé, ou que les évènements ont été imaginés et n'ont jamais eu lieu2,3. Ces positions révisionnistes sur le nombre de morts sont devenues la base du discours des nationalistes japonais4. Au Japon, l'opinion publique sur le massacre varie et seulement une minorité nie complètement les atrocités4. Certains journalistes et sociologues japonais, comme Tomio Hora et Katsuichi Honda, ont joué un rôle important dans l'historiographie négationniste dans les décennies qui ont suivi le massacre. Cependant, les opinions négationnistes comme celle de Shudo Higashinakano ont souvent créé la controverse, qui a résonné dans l'ensemble des média, en particulier en Chine et dans d'autres pays d'Asie orientale4,5. Le massacre de 1937 et sa couverture dans les manuels japonais d'histoire affecte également les relations sino-japonaises. Takashi Yoshida affirme que « Nankin a compté dans les tentatives de trois nations [Chine, Japon et États-Unis] de préserver et redéfinir la fierté et l'identité nationale et ethnique, en supposant différentes sortes de significations basées sur les ennemis internes et externes de chaque pays7. » Japon[modifier | modifier le code]Au Japon, l'interprétation du massacre de Nankin pose la question de l'identité nationale japonaise et des notions de "fierté, honneur et honte". Takashi Yoshida décrit le débat japonais sur l'incident de Nankin comme « cristallisant un conflit plus large sur ce qui constitue l'image idéale de la nation : soit le Japon, comme nation, reconnaît son passé et s'excuse pour ses exactions en temps de guerre ; soit il fait front face aux pressions étrangères et enseigne à la jeunesse japonaise le courage et la bienveillance dont ont fait preuve les martyrs qui se sont battus durant une guerre juste pour sauver l'Asie de l'agression occidentale8. » Dans certains cercles nationalistes au Japon, parler de massacre de grande ampleur à Nankin est vu comme un « dénigrement du Japon » (quand c'est un point de vue étrangers) ou d'« auto flagellation » (quand c'est un point de vue japonais)9. Chine[modifier | modifier le code] David Askew caractérise l'incident de Nankin comme ayant « émergé comme une clé de voûte dans la construction de l'identité nationale moderne chinoise. » Selon Askew, « un refus d'accepter la position orthodoxe sur Nankin peut être interprété comme le fait dénier à la Chine une voix légitime de dans le concert des nations9. »南京事件(なんきんじけん)は、1937年(昭和12年)12月の南京戦において日本軍が中華民国の首都南京市を占領した際、約6週間もしくは最大で2か月以内にわたって、当時の日本軍が中国軍の捕虜、敗残兵、便衣兵、そして南京城内や周辺地域の一般市民などに対して殺傷や暴行を行ったとされる事件。カタルーニャ語⇒南京大虐殺=massacre de Nanquín és el nom que designa les accions de les tropes japoneses a la ciutat de Nanquín després de la seva victòria contra els xinesos a finals de 1937, durant la Segona Guerra Sinojaponesa. Ha donat peu a diversos llibres, documentals i la pel·lícula Ciutat de vida i mort, a més de constituir un dels punts més greus de tensió en les relacions entre els dos països.ロシア語⇒Нанкинская резня (кит. трад. 南京大屠殺, упр. 南京大屠杀, пиньинь: nánjīng dàtúshā) — эпизод Второй японо-китайской войны, в ходе которого в Нанкине, столице Китайской республики, японские военнослужащие совершили массовые убийства и изнасилования гражданского населения. Насилие продолжалось в течение шести недель, начавшись 13 декабря 1937, в день, когда японцы овладели городом. За этот период солдаты Японской императорской армии убили, по разным оценкам, от 40 000 до более 500 000 китайских гражданских лиц и разоружённых солдат[1][2], а также совершили множество изнасилований и актов мародёрства[3][4]. ウクライナ語⇒南京大虐殺=Різанина в Нанкіні — серія масових вбивств, зґвалтувань та інших злочинів, скоєних японськими військовими під час Другої Японо-Китайської війни у Нанкіні у 1937. Більшість подій сталась протягом шести тижнів після захоплення Нанкіна 13 грудня 1937 року. За цей час від 250 тис. до 300 тис. китайських громадян та військовополонених були вбиті солдатами Імператорської Армії Японії[1]. Близько 200 тис. китайців змогли врятуватися у таборах біженців, що знаходились неподалік посольства США в Нанкіні文語⇒南京之屠者,日本侵華之暴行也。民國二十六年十二月十三日,日人陷南京,屠之,前後閱六週,火、淫、戮、劫、皆用其極。街巷爲之一空,至二十七年二月,少得安定。國民政府遷武漢。此間有他國義士於南京內外設安全區,賑濟難民逾二十五萬。凡三十萬人死事。今有日人知其事而含糊其辭,增減亡者。或有官宦、賈人,謂此烏有之事。內外華人皆不平焉デンマーク語⇒Nanjing-massakren (kinesisk: 南京大屠殺; pinyin: Nánjīng dàtúshā; japansk: 南京大虐殺 Nankin daigyakusatsu), var en japansk krigsforbrydelse i Kina under den anden kinesisk-japanske krig. Det antages, at i Kina blev op til 300.000 civilister og krigsfanger myrdet, i flere tilfælde på meget brutale måder: henrettede i fuld offentlighed og med den internationale presse til stede. De blev skudt, halshugget, brændt, kogt, bundet sammen med pigtråd og kørt over af tanks, nedskudt med maskingevær eller kastet i floden. Mellem 20.000 og 80.000 kvinder og småpiger blev voldtaget af japanske okkupationsstyrker i det, som er blevet kaldt verdenshistoriens største massevoldtægt.[1] .スロバキア語⇒南京大虐殺=Nankinský masaker alebo nankinská masakra boli vojnové zločiny páchané japonským vojskom asi 7 týždňov od 13. decembra 1937, po obsadení čínskeho hlavného mesta Nankingu počas druhej čínsko-japonskej vojny.
















×

非ログインユーザーとして返信する